Een leuke vermelding van Eppo Doeve op de site van HP/De Tijd. In een stuk over het afzwaaien van tekenaar Gregorius Nekschot, wordt Doeve in één adem genoemd met hem en Fritz Behrendt. Hun overeenkomst? Alle drie behoren zij volgens de schrijver niet tot de grote club van politiek correcte Nederlandse tekenaars.  

Opmerkelijk want politiek incorrect gedrag is niet iets waar je bij Doeve aan denkt. Het klopt dat hij voor Elseviers Weekblad soms unieke meningen verbeeldde, maar het overgrote deel van Nederland nam nooit aanstoot aan zijn tekeningen. Daarbij verkeerde hij persoonlijk zowel in progressieve als conservatie kringen. Een bohemien artiestencafé of een netwerkborrel van een multinational: Doeve voelde zich overal thuis.

Doeve stond bovendien bekend als een uiterst milde politiek tekenaar; een groter contrast met Nekschot is haast niet denkbaar. Fritz Behrendt zei na zijn dood over hem: ‘Eppo behoorde niet tot de vitriolisten uit het vak. Vanuit zijn milde kijk op mensen en zijn gave tot het relativeren gaf hij zijn getekende visie op de gebeurtenissen. Hoewel hij duidelijk sympathieën koesterde, bleven ook zijn ‘slachtoffers’ als mensen overeind.’

Maar waarom wordt Nekschot dan toch vergeleken met Doeve? Waarschijnlijk omdat Doeve en Behrendt een lange tijd voor rechtse publicaties hebben gewerkt (respectievelijk Elseviers Weekblad/Elseviers Magazine en De Telegraaf). De gedachtegang hierbij zou kunnen zijn dat 'rechts' en 'politiek correct' antoniemen zijn. Het is hoe dan ook opmerkelijk dat de harde Nekshot en de milde Doeve blijkbaar samen kunnen gaan. Voor één keertje, in ieder geval.  

Eppo Doeve heeft voor honderden boeken illustraties gemaakt. Voor de goede zoeker zijn er op elke boekenmarkt tientallen Doeve-boeken te vinden. Ook tweedehands-winkels bieden veel boeken aan waarvoor Doeve het bandontwerp, het omslag en/of illustraties heeft gemaakt. Zo kan het dat de tekenaar door nieuwe generaties wordt ontdekt. Op het weblog Soundtrack Of My Life staat een leuk en openhartig verhaal van iemand die een boek koopt omwille van de prachtige illustraties. Hij is zijn leesbril vergeten en ziet daarom thuis pas dat het gaat om tekeningen van Doeve. Het boek dat hij heeft gekocht is Mythen en Sagen (1967) van dr. Sophie Ramondt, win zo'n vijftig tekeningen staan. 'Omgerekend heb ik minder dan een cent per tekening betaald. Verbazingwekkend!', aldus de schrijver.

Gezien de leuke reacties, hier nog een foto van Doeve  en The Beatles in Nederland. Een spaarzame kleurenfoto waarvan de maker  ons onbekend is. Voor tips verwijzen wij u graag naar contact.

_ Het bezoek van The Beatles aan Nederland is een breed uitgemeten stukje popgeschiedenis. Boeken, tijdschriften en internetpagina’s zijn erover vol geschreven. Het onderwerp spreekt veel mensen aan en er is voldoende materiaal om uit te putten, aangezien de Nederlandse pers The Beatles tijdens hun tweedaagse verblijf in juni 1964 op de voet volgt. Dit verloopt niet helemaal vlekkeloos. Bij een televisieoptreden moet de politie er zelfs aan te pas komen om een grote groep fotografen de studio uit te zetten. Een dag later is het iets beter geregeld; journalisten krijgen in de veilinghal waar de band twee korte optredens geeft een eigen vak vlakbij het podium. Ook hier ontstaan problemen als enthousiaste tieners het vak bestormen. Journalist Pierre Huyskens beschrijft in Elsevier hoe hij tussen de tieners staat, valt en haast vertrapt wordt. Hij besluit achter in de zaal op adem te komen en noteert: ‘Mijn geboortedatum van in de jaren dertig stelt me niet in staat het geheel langer te vatten.’


Eppo Doeve is ook naar het Noord-Hollandse Blokker gekomen om het avondoptreden te bezoeken. Hij heeft een betere positie weten te bemachtigen. Hij staat namelijk gewoon op het podium, zeker drie nummers lang. Zijn reportagetekening geeft een unieke kijk op het concert. Ten eerste staat Doeve op een unieke plaats, bijna alle fotografen en cameramannen staan op een balkon achter in de zaal. Doeve komt hierdoor op veel van hun beelden voor. Ten tweede lijkt Doeve meer oog te hebben voor het hele circus om de band heen dan voor The Beatles zelf. De organisator, de burgemeester en de politie worden gedetailleerd geportretteerd. Ook het dorpje wordt mooi op papier gezet. Het is typerend voor de interesses van de 56-jarige tekenaar en die van de gemiddelde lezer van Elseviers Weekblad, die waarschijnlijk weinig met beatmuziek heeft. Toch heeft Doeve zich goed voorbereid, getuige de gefingeerde handtekeningen en de quote ‘Devil In Her Heart’, wat een verwijzing is naar een vrij obscuur Beatles-nummer.  

Klik hieronder voor ruw filmmateriaal van The Beatles in Blokker, op het einde is Doeve kort te zien: