Elseviers Weekblad, 25 september 1965
Een leuke vermelding van Eppo Doeve op de site van HP/De Tijd. In een stuk over het afzwaaien van tekenaar Gregorius Nekschot, wordt Doeve in één adem genoemd met hem en Fritz Behrendt. Hun overeenkomst? Alle drie behoren zij volgens de schrijver niet tot de grote club van politiek correcte Nederlandse tekenaars.
Opmerkelijk want politiek incorrect gedrag is niet iets waar je bij Doeve aan denkt. Het klopt dat hij voor Elseviers Weekblad soms unieke meningen verbeeldde, maar het overgrote deel van Nederland nam nooit aanstoot aan zijn tekeningen. Daarbij verkeerde hij persoonlijk zowel in progressieve als conservatie kringen. Een bohemien artiestencafé of een netwerkborrel van een multinational: Doeve voelde zich overal thuis.
Doeve stond bovendien bekend als een uiterst milde politiek tekenaar; een groter contrast met Nekschot is haast niet denkbaar. Fritz Behrendt zei na zijn dood over hem: ‘Eppo behoorde niet tot de vitriolisten uit het vak. Vanuit zijn milde kijk op mensen en zijn gave tot het relativeren gaf hij zijn getekende visie op de gebeurtenissen. Hoewel hij duidelijk sympathieën koesterde, bleven ook zijn ‘slachtoffers’ als mensen overeind.’
Maar waarom wordt Nekschot dan toch vergeleken met Doeve? Waarschijnlijk omdat Doeve en Behrendt een lange tijd voor rechtse publicaties hebben gewerkt (respectievelijk Elseviers Weekblad/Elseviers Magazine en De Telegraaf). De gedachtegang hierbij zou kunnen zijn dat 'rechts' en 'politiek correct' antoniemen zijn. Het is hoe dan ook opmerkelijk dat de harde Nekshot en de milde Doeve blijkbaar samen kunnen gaan. Voor één keertje, in ieder geval.
Opmerkelijk want politiek incorrect gedrag is niet iets waar je bij Doeve aan denkt. Het klopt dat hij voor Elseviers Weekblad soms unieke meningen verbeeldde, maar het overgrote deel van Nederland nam nooit aanstoot aan zijn tekeningen. Daarbij verkeerde hij persoonlijk zowel in progressieve als conservatie kringen. Een bohemien artiestencafé of een netwerkborrel van een multinational: Doeve voelde zich overal thuis.
Doeve stond bovendien bekend als een uiterst milde politiek tekenaar; een groter contrast met Nekschot is haast niet denkbaar. Fritz Behrendt zei na zijn dood over hem: ‘Eppo behoorde niet tot de vitriolisten uit het vak. Vanuit zijn milde kijk op mensen en zijn gave tot het relativeren gaf hij zijn getekende visie op de gebeurtenissen. Hoewel hij duidelijk sympathieën koesterde, bleven ook zijn ‘slachtoffers’ als mensen overeind.’
Maar waarom wordt Nekschot dan toch vergeleken met Doeve? Waarschijnlijk omdat Doeve en Behrendt een lange tijd voor rechtse publicaties hebben gewerkt (respectievelijk Elseviers Weekblad/Elseviers Magazine en De Telegraaf). De gedachtegang hierbij zou kunnen zijn dat 'rechts' en 'politiek correct' antoniemen zijn. Het is hoe dan ook opmerkelijk dat de harde Nekshot en de milde Doeve blijkbaar samen kunnen gaan. Voor één keertje, in ieder geval.
RSS Feed
